Helaba,
Vandaag was wel een heel emotionele dag. Gisteren avond met de caminovrienden samen gegeten en voor de (voorlopig) laatste keer in een albergue geslapen. Een ding dat ik niet ga missen zijn de snurkers denk ik ;-) Vanmorgen was het dan daar. het onvermijdelijke afscheid. tranen met tuiten natuurlijk, maar die horen erbij. Maar ik ga toch nog een beetje mee naar Santiago, want kristinas wandelstokken waren kapot en ik heb de mijne gegeven om door te gaan. Ze woont in duitsland dus dat was dan ineens een reden om nog eens af te spreken he. Maar ik ga dus mee...
Daarna een lange busreis naar Madrid, waar ik dus nu ben he. Morgen is het tijd om te gaan verkennen. Heb gewoon een beetje inkopen gedaan en een beetje rondgewandeld. Nu ga ik mezelf nog trakteren op een wijntje denk ik, dan slaap ik goed.
Op dit moment zal ik blij zijn dat het dinsdag is, want alleen op de camino is super, maar alleen in een grote stad is toch iets anders hoor... maar ik maak er het beste van en wie weet wat gebeurd er nog allemaal ;-)
Dikke kus aan iedereen
Trien xxx
zondag 7 juni 2009
vrijdag 5 juni 2009
Sometimes it takes more courage to say stop
Lieve mensen
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. We zijn nu weer een aantal dagen verder en met de teen is het nog niet echt beter. Sinds mijn vorig bericht ben ik nog 1 dag in Boadilla del camino gebeleven. Veel gerust en heeel veeel gepraat met mensen die arriveerden. Gisteren morgend ben ik opgestaan na een heel slecht nachtje. Kon alleen maar op mijn linkerzijde slapen met mijn voet buiten want ik kon geen laken verdragen op de teen. Min beslissing had ik de avond ervoor all halvelings genomen, maar nu was het wel duidelijk. Kon (nog steeds nieet trouwens) mijn teen niet buigen dus er was nietveel beterschap. Ik heb mijn huisarts nog een keertje opgebeld en die heeft bevestigd dat het misschien beter was om te stoppen. (Ik neem bewust het woor opgeven niet in de mond omdat dit allerminst het geval is) De laatste avond in Boadilla een lang gesprek gehad met mensen uit Nederland en die vrouw zei dat het soms meer moed vraagt om te stoppen dan om door te gaan. en eigenlijk heeft ze gelijk. Ik mag fier zijn op wat ik gedaan heb en als mijn teen geen roet in het eten had gestrooid wasik sowieso doorgegaan!!! Daarbij, zal ik ook terugkomen en afmaken wat ik begonnen ben. 't was mooi heet was goed en het smaakt naar meer. En misschien is het mijn tijd nog niet om de camino te doen. Ik heb een aantal dingen geleerd op mijn trip hier. Een ervan is dat je echt meer kan dan je zelf denkt. Maar gezondheid gaat voor. Nu ben ik in Leon. Ik wacht hier op de mensen die hier vandaag en morgen arriveren. Zodat ikvan hen ook nog afscheid kan nemen. Zondag ga ik dan naar Madrid voor twee dagen en van daaruit heb ik een vliegtuig naar huis op dinsdag. Een beetje vroeger dan verwacht, maar ik heb er mij bij neergelegd en ik weet nu dat dit de juist beslissing is. Ik heb een prachtige reis achter de rug. veel mooie dingen gezien, fantastsche natuur, intense momenten meegemaakt die ik zeker zal afmaken. mijn blog blijft dus bestaan want ik zal hier op verder schrijven. Elke reis klein groot (dus ook mijn twee dagen Madrid he mensen) maar ZEKER mijn vervolg van deze. Ik zet mijn droom voor een tijd in de kast, maar vergeten doe ik het nooit. Niet wat achter de rug is, en zeker niet wat nog moet komen. Half werk daar doen we niet aan mee he ;-)
Dikke zoen aan iedereen. Ongelofelijk bedankt voor de lieve, bemoedigende, steunende, grappige woorden. Het heeft me heel veel deugd gedaan!
PS De fotos vande teen kan ik nu niet publiceren, maar het bewijsmatriaal is er en it doesn't look fine haha
Liefs
Trientje xxxxxxxx
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. We zijn nu weer een aantal dagen verder en met de teen is het nog niet echt beter. Sinds mijn vorig bericht ben ik nog 1 dag in Boadilla del camino gebeleven. Veel gerust en heeel veeel gepraat met mensen die arriveerden. Gisteren morgend ben ik opgestaan na een heel slecht nachtje. Kon alleen maar op mijn linkerzijde slapen met mijn voet buiten want ik kon geen laken verdragen op de teen. Min beslissing had ik de avond ervoor all halvelings genomen, maar nu was het wel duidelijk. Kon (nog steeds nieet trouwens) mijn teen niet buigen dus er was nietveel beterschap. Ik heb mijn huisarts nog een keertje opgebeld en die heeft bevestigd dat het misschien beter was om te stoppen. (Ik neem bewust het woor opgeven niet in de mond omdat dit allerminst het geval is) De laatste avond in Boadilla een lang gesprek gehad met mensen uit Nederland en die vrouw zei dat het soms meer moed vraagt om te stoppen dan om door te gaan. en eigenlijk heeft ze gelijk. Ik mag fier zijn op wat ik gedaan heb en als mijn teen geen roet in het eten had gestrooid wasik sowieso doorgegaan!!! Daarbij, zal ik ook terugkomen en afmaken wat ik begonnen ben. 't was mooi heet was goed en het smaakt naar meer. En misschien is het mijn tijd nog niet om de camino te doen. Ik heb een aantal dingen geleerd op mijn trip hier. Een ervan is dat je echt meer kan dan je zelf denkt. Maar gezondheid gaat voor. Nu ben ik in Leon. Ik wacht hier op de mensen die hier vandaag en morgen arriveren. Zodat ikvan hen ook nog afscheid kan nemen. Zondag ga ik dan naar Madrid voor twee dagen en van daaruit heb ik een vliegtuig naar huis op dinsdag. Een beetje vroeger dan verwacht, maar ik heb er mij bij neergelegd en ik weet nu dat dit de juist beslissing is. Ik heb een prachtige reis achter de rug. veel mooie dingen gezien, fantastsche natuur, intense momenten meegemaakt die ik zeker zal afmaken. mijn blog blijft dus bestaan want ik zal hier op verder schrijven. Elke reis klein groot (dus ook mijn twee dagen Madrid he mensen) maar ZEKER mijn vervolg van deze. Ik zet mijn droom voor een tijd in de kast, maar vergeten doe ik het nooit. Niet wat achter de rug is, en zeker niet wat nog moet komen. Half werk daar doen we niet aan mee he ;-)
Dikke zoen aan iedereen. Ongelofelijk bedankt voor de lieve, bemoedigende, steunende, grappige woorden. Het heeft me heel veel deugd gedaan!
PS De fotos vande teen kan ik nu niet publiceren, maar het bewijsmatriaal is er en it doesn't look fine haha
Liefs
Trientje xxxxxxxx
woensdag 3 juni 2009
Het verdict
Lieve mensen,
Gisteren terug naar de dokter geweest. de teen is hier onder de pelgrims al een heus onderzoeksobject aan het worden. Gisteren is eduardo. De Hostelliero (heb geen idee hoe je dat schrijft, maar jullie begrijpen me wel) dus met me naar fromista gereden. Het was daar geen clinic, maar een soort van medisch centrum. Die dokter heeft dus de teen die ondertusssen lang onder gans blauw was geworden bekeken. Hij zegt dat het artritis is. Ja ja de camino maakt je oud mensen :-) Of het is eigenlijk een ontsteking van het gewricht zegt hij. Daarmee waarschijnlijk dat ik hem niet kan buigen. Het verdick is dus 3 a 4 dagen rust. No caminar... ik heb zwaardere ontstekingsremmerg gekregen en hij heeft hem ingepakt, wat moet ik zeggen niet zo'n deugd doet, maar ja. Na 10 dagen tanden bijten en maar doorgaan is dat nu wel wat ik moet doen. het is me niet waard om blijvende probelemen te hebben. Dit is voor mij mijn camino in de camino. een zwaar dillema waar ik nog neit uitben. Ik heb verschillende keuzes. Ofwel nu rusten en de bus nemen tot waar ik zou moeten zijn en verder lopen. maar dat betekent dan wel dat ik zowat to in Leon zal moeten gaan en dan is de messeta voorbij. Dit is een mooi, maar ook wel belangrijk deel van de camino. Plus het feit dat als die nagel eraf komt dat dat nog een klein risico inhoud dan he. Of nu nog rusten stooppen en op een ander moment vanaf hier terug beginnen en hem helemaal doen. (dat kan dan in een normale vakantieperiode) Ik weet dat ik het kan want fysiek eb ik buiten de gewenning de eerste dagen weinig last gehad. Ik wandel goed en vlot en graag. Voor mij is dit en verschrikkelijk zware beslissing. Ik moet me ontdoen van de gedachte dat als ik nu stop ik zou 'opgeven' in die zin van het woord. Ik heb gisteren met twee vrouwen uit nieuw zeeland een heel lange intense babbel gehad en daar heb ik wel veel wijsheid uitgehaald. Toch heb ik niet goed geslapen (en niet omwille van de snurkers deze keer) Alle gedachten spookte door mijn hoofd. Maar ben er dus nog niet uit. Wat ik nu ga doen is nog een dag hier blijven in de oase van 'en el camino' (een betere plaats voor uit te rusten is er niet) morgen ga ik mijn vrienden opzoeken en dan zal ik misschien wel meer weten. Deze ochtend zijn hier twee hollandse heren gepasseerd die voor de tweede keer de camino deden en die waren wel duidelijk... maak een wijze beslissing de camino loopt niet weg en zonder teen kan je niet verder ;-) Heel dubbel allemaal, maar dat is een deel van het leven natuurlijk he. Ik weet voor mezelf dat ik tot het uiterste ben gegaan, ben verder gegaan dan ik had kunnen inbeelden (toch wat het trotseren van pijn betreft). je kan denken het is allemaal niet eerlijk, maar het is nu zo en tijd zal raad brengen. ik hou jullie uiteraard verder op de hoogte, maar nu rest er mij alleen nog te genieten van de zon , met het poteke omhoog.
Dikke zoen
trien xxx
Gisteren terug naar de dokter geweest. de teen is hier onder de pelgrims al een heus onderzoeksobject aan het worden. Gisteren is eduardo. De Hostelliero (heb geen idee hoe je dat schrijft, maar jullie begrijpen me wel) dus met me naar fromista gereden. Het was daar geen clinic, maar een soort van medisch centrum. Die dokter heeft dus de teen die ondertusssen lang onder gans blauw was geworden bekeken. Hij zegt dat het artritis is. Ja ja de camino maakt je oud mensen :-) Of het is eigenlijk een ontsteking van het gewricht zegt hij. Daarmee waarschijnlijk dat ik hem niet kan buigen. Het verdick is dus 3 a 4 dagen rust. No caminar... ik heb zwaardere ontstekingsremmerg gekregen en hij heeft hem ingepakt, wat moet ik zeggen niet zo'n deugd doet, maar ja. Na 10 dagen tanden bijten en maar doorgaan is dat nu wel wat ik moet doen. het is me niet waard om blijvende probelemen te hebben. Dit is voor mij mijn camino in de camino. een zwaar dillema waar ik nog neit uitben. Ik heb verschillende keuzes. Ofwel nu rusten en de bus nemen tot waar ik zou moeten zijn en verder lopen. maar dat betekent dan wel dat ik zowat to in Leon zal moeten gaan en dan is de messeta voorbij. Dit is een mooi, maar ook wel belangrijk deel van de camino. Plus het feit dat als die nagel eraf komt dat dat nog een klein risico inhoud dan he. Of nu nog rusten stooppen en op een ander moment vanaf hier terug beginnen en hem helemaal doen. (dat kan dan in een normale vakantieperiode) Ik weet dat ik het kan want fysiek eb ik buiten de gewenning de eerste dagen weinig last gehad. Ik wandel goed en vlot en graag. Voor mij is dit en verschrikkelijk zware beslissing. Ik moet me ontdoen van de gedachte dat als ik nu stop ik zou 'opgeven' in die zin van het woord. Ik heb gisteren met twee vrouwen uit nieuw zeeland een heel lange intense babbel gehad en daar heb ik wel veel wijsheid uitgehaald. Toch heb ik niet goed geslapen (en niet omwille van de snurkers deze keer) Alle gedachten spookte door mijn hoofd. Maar ben er dus nog niet uit. Wat ik nu ga doen is nog een dag hier blijven in de oase van 'en el camino' (een betere plaats voor uit te rusten is er niet) morgen ga ik mijn vrienden opzoeken en dan zal ik misschien wel meer weten. Deze ochtend zijn hier twee hollandse heren gepasseerd die voor de tweede keer de camino deden en die waren wel duidelijk... maak een wijze beslissing de camino loopt niet weg en zonder teen kan je niet verder ;-) Heel dubbel allemaal, maar dat is een deel van het leven natuurlijk he. Ik weet voor mezelf dat ik tot het uiterste ben gegaan, ben verder gegaan dan ik had kunnen inbeelden (toch wat het trotseren van pijn betreft). je kan denken het is allemaal niet eerlijk, maar het is nu zo en tijd zal raad brengen. ik hou jullie uiteraard verder op de hoogte, maar nu rest er mij alleen nog te genieten van de zon , met het poteke omhoog.
Dikke zoen
trien xxx
maandag 1 juni 2009
60km verder - weer doktersbezoek
Helaba,
Eergisterenmorgen ging alles zeer goed. de nieuwe schoen waren echt een bevrijding. Die dag om en rond de 30km gelopen. Het ging goed. Kristina en Enseja moesten wel lachen. Daar gaat Speedy Gonzales ;-) Zoals altijd liep ik alleen, maar je komt mekaar wel tegen onderweg he. Die dag zijn we van Burgos naar Hontanas gelopen. zoals ik al zei 30km. De eeste dag van de Messeta. Dit is ht tweede deel van de Camino. Ongelofelijk hoe het landschap veranderde van de bergen naar een vlakte. hel leek wel een zee van graan. Veel mensen vinden dit het 'saaie deel' van de Camino, maar mij gaf het een enorm gevoel van vrijheid. Het landschap is nu echt golvend. in de zomer zijn hier ook veel zonnebloemen, maar die moet ik spijtig genoeg missen hier. Enige minpuntje, maar zeker niet onoverkomelijk als je genoeg water bij hebt. Na de middag broeiende hitte en geen schaduw. Dat water heb ik aan de lijve kunnen ondervinden. :-) De laatste 5 km zonder water gevallen, maar je bent op de camino he. Altijd wel iemand die je wat water kan geven. Hontanas is een klein dorpje, maar super gezellig. Na de KOUDE douche hebbben we ons in het zonneke gezet. Het verdikt van 1 dag nieuwe schoenen. 1 blijn bij, maar een paar katoendraden erdoor en dat ging wel weer. Die avond heb ik gemerkt dat ik mijn teen niet meer kon bewegen, maar ik dacht dat dat gewoon stijfheid was. Dus gisteren weer op weg voor de volgende 30 km. Dan hadden we bijna goedgemaakt wat we die ene dag in Burgos verloren hadden. Aan vankelijk ging het goed, maar gaandeweg begon de teen echt parten te spelen. Het laatste gedeelte heb ik al wenend afgelegd. Dit wa niet hoe het zou moeten zijn na 5.5 dagen antibiotica. Aangekomen in Boadilla del camino (een prchtige Albergue met super vriendelijke mensen) hebben een paar verpleegkundige die ook onderweg waren de teen bestudeerd en moet toch terug naar de dokter. de infectie is zijn eigen weg aan het zoeken in mijn voet. Kan mijn teen niet meer buigen en ja.... Grappige anekdote.. (we mogen onzelach nooit verliezen nietwaar) Toen ik in Hontanas vroeg in bedje kroop had ik mijn voetjes op twee kussens gelegd en er geen slaapzak over gedaan. Ik was aan ht slapen, maar Enseja was een beetje aan het schrijven in haar dagboek. Toen er een paar mannen binnenkwamen en met zen allen rond mijn voeten kwamen staan om ze te bestuderen. Toen ze dat vertelde vond ik het zo grappig. ben hier al een beetje de attractie van de camino aan het worden. Bittersweet, maar toch weg om te lachen. Sebiet ga ik naar Fromista voor de derde keer naar de dokter en dan zal ik wel verder zien. Ik laat het wel weten, maar ik moet mijn gezondheid laten voorgaan. ben hier nu al 10 dagen op een ietswat ontsoken voet aan het lopen dus.... Ik hou jullie op de hoogte. we zien wel.
Dikke kus
Trien xxxxxxxxxxxxxxx
Eergisterenmorgen ging alles zeer goed. de nieuwe schoen waren echt een bevrijding. Die dag om en rond de 30km gelopen. Het ging goed. Kristina en Enseja moesten wel lachen. Daar gaat Speedy Gonzales ;-) Zoals altijd liep ik alleen, maar je komt mekaar wel tegen onderweg he. Die dag zijn we van Burgos naar Hontanas gelopen. zoals ik al zei 30km. De eeste dag van de Messeta. Dit is ht tweede deel van de Camino. Ongelofelijk hoe het landschap veranderde van de bergen naar een vlakte. hel leek wel een zee van graan. Veel mensen vinden dit het 'saaie deel' van de Camino, maar mij gaf het een enorm gevoel van vrijheid. Het landschap is nu echt golvend. in de zomer zijn hier ook veel zonnebloemen, maar die moet ik spijtig genoeg missen hier. Enige minpuntje, maar zeker niet onoverkomelijk als je genoeg water bij hebt. Na de middag broeiende hitte en geen schaduw. Dat water heb ik aan de lijve kunnen ondervinden. :-) De laatste 5 km zonder water gevallen, maar je bent op de camino he. Altijd wel iemand die je wat water kan geven. Hontanas is een klein dorpje, maar super gezellig. Na de KOUDE douche hebbben we ons in het zonneke gezet. Het verdikt van 1 dag nieuwe schoenen. 1 blijn bij, maar een paar katoendraden erdoor en dat ging wel weer. Die avond heb ik gemerkt dat ik mijn teen niet meer kon bewegen, maar ik dacht dat dat gewoon stijfheid was. Dus gisteren weer op weg voor de volgende 30 km. Dan hadden we bijna goedgemaakt wat we die ene dag in Burgos verloren hadden. Aan vankelijk ging het goed, maar gaandeweg begon de teen echt parten te spelen. Het laatste gedeelte heb ik al wenend afgelegd. Dit wa niet hoe het zou moeten zijn na 5.5 dagen antibiotica. Aangekomen in Boadilla del camino (een prchtige Albergue met super vriendelijke mensen) hebben een paar verpleegkundige die ook onderweg waren de teen bestudeerd en moet toch terug naar de dokter. de infectie is zijn eigen weg aan het zoeken in mijn voet. Kan mijn teen niet meer buigen en ja.... Grappige anekdote.. (we mogen onzelach nooit verliezen nietwaar) Toen ik in Hontanas vroeg in bedje kroop had ik mijn voetjes op twee kussens gelegd en er geen slaapzak over gedaan. Ik was aan ht slapen, maar Enseja was een beetje aan het schrijven in haar dagboek. Toen er een paar mannen binnenkwamen en met zen allen rond mijn voeten kwamen staan om ze te bestuderen. Toen ze dat vertelde vond ik het zo grappig. ben hier al een beetje de attractie van de camino aan het worden. Bittersweet, maar toch weg om te lachen. Sebiet ga ik naar Fromista voor de derde keer naar de dokter en dan zal ik wel verder zien. Ik laat het wel weten, maar ik moet mijn gezondheid laten voorgaan. ben hier nu al 10 dagen op een ietswat ontsoken voet aan het lopen dus.... Ik hou jullie op de hoogte. we zien wel.
Dikke kus
Trien xxxxxxxxxxxxxxx
Abonneren op:
Posts (Atom)