De beruchte derde dag...

Er hadden al mensen tegen me gezegd... De derde dag is een moeilijke. Niet zo zeer de route zelf, maar gewoon fysiek. Wel ze hebben precies gelijk gekregen. Deze morgen goed stijf, maar dacht ik wandel dat er wel af, maar niets was minder waar. Heb echt afgezien. raar omdat de twee vorige echt wel goed gingen. mijn plan was om van Larrasoña 20km af te leggen naar een stadje net voorbij Pamplona. Maar op een 5tal km van pamplona de eerste hindernis. Werken en we wisten niet goed waar naartoe. Vragen had geen zijn want ze beginnen dan een hele babbel in het Spaans en daar verstaat ge dus geen jote van. Een beetje rondgewandeld en toch terug op het juiste pad terecht gekomen. Voelde me moe (ook niet zo denderend geslapen wegens een snurker naast mij) en ik had zoiets van ga me in pamplona even zetten, iets eten en dan kan ik nog wel verder. In Pamplona aangekomen ben ik Jo (eeen Nieuw Zeelands meisje waar ik al twee dagen mee wandelde en wiens voeten vergeven waren van de blijnen, kwijtgeraakt: Ik voelde me net in eeen doolhof, dus heb ik aan een dame die engels sprak gevraagd of er ergens een soort marktplein was, met terrassen enzo. Ze wees me de weg en ik dacht dat ik dan daar wel iemand bekend zou tegenkomen... Daar aangekomen.... NIEMAND. Geen rugzak te zien!!! de moed zonk me in de schoenen. DUs ik zet me op een bank, want had reuze honger, om een stuk brood te eten , en een stuk chocolade. Ik doe mijn rugzak open ... weg brood. Waarschijnlijk laten liggen toen ik water was gaan vullen. En daar waren ze voor de eerste keer... de waterlanders. Ik was stik op, honger alles deed zeer... Naast me zat een spanjaard (denk zelf zwerver) die me dan heeft begeleid naar de Albergue ( De Refugio) . Ik dacht: Ik kan beter hier blijven en een namiddag goed rusten en dan morgen met goede moed verder. En na een doucheke en een goed stuk brood en terug heel wat bekende mensen te zien voel ik me al een heel pak beter. Nu ga ik sebiet mijn benen eens goed masseren en de voetjes verzorgen en dan een beetje opladen in het zonneke, met een grote cola!! Geen paniek, die dagen moeten er ook zijn en morgen met goed moed weer verder. Zeker al tot Puenta de la reina. Van daaruit zien we wel verder. ook na de foto´s gezien te hebben van Marie, en Laura natuurlijk... Geeft het allemaal weer moed. vanavond vroeg beddeke in en morgen weer verder. Geen paniek lieve schatten... zo´n dagen horen er ook bij. ben nog steeds blij dat ik hier ben hoor.
Dikke kus!