mijn spierekes beginnen het te voelen ;-)

Ola,

Vandaag dag 2. Een trip van Roncevalles naar Larrasoaña. 25 km zitten bij in de beentjes. Ik heb vandaag heel de dag alleen gewandeld, maar had eerlijk gezegd geen tijd om na te denken. Nu toch nog niet ,-) Deze morgend vrij goed opgestaan. Natuurlijk goed wakker want lag er gisteren om 9u in. en dat voor een nachtraafke als de trien. haha. Maar was wel echt moe en dus als een blok in slaap gevallen. Het feit dat er 120 andere mensen rondom mij lagen heb ik zelf niet gemerkt. Roncevalles was een heel mooie refugio trouwens. Heel groot in een oud hospital blijkt achteraf. (ik dacht dat het een kerk was) Na het eten zijn we nog naar de mis geweest in het klooster. en nog maar eens een pelgrimszegen gekregen. Dat is ook het enige wat ik ervan verstaan heb, ,maar het hoort er allemaal natuurlijk bij he. Dus deze morgen om 6u uit de veren. Stijfheid viel goed mee alleen heel stijf in de liesstreek. Maar met een beetje voltarengel en na een tijdje stappen viel dat allemaal wel mee. Mijn trip ging goed tot in Zubire op 5 km van Larrasoaña. Daar even gestopt en een beetje inkopen gedaan en ik dacht: komaan mertens.. de laatste 5. Alemaal oke tot ik een bordje twee km tegenkwam. Amaai mijne frak dat waren denk ik de langste twee km uit mijn leven. Nu begon alles zeer te doen. Mijn voetjes, mijn scheenbeen van de zware afdalingen van vandaag, mijn poep (Ja ja ik ga een getraind poepeke hebben als ik thuiskom hoor ;-) maar ook hier geldt... wie mooi wil zijn hihi) Kortom toen ik hier eindelijk in het dorp arriveerde kon ik mijn geluk niet op en was ik weer een beetje trots op mezelf. Ook alle bekende gezichtjes terug zien... leuk! Dan in de lijn wachten om binnen te kunnen, want wie eerst arriveert krijgt eerst slaapplaats. Maar ik heb een beddeke voor vanavond hoor. Doucheke kunnen nemen, kleertjes gewassen, voetjes verzorgd (Tot hiertoe nog geen blijntjes dus hout vasthouden) Daarjuist nog een in het zonneke gezeten met toffe australische mensen en een Engelsman. maar zij stoppen, morgen want ze zijn al een maand aan het stappen en hebben vorig jaar de camino gedaan. Morgen is niet zo een zware etappe, maar dat is niet zo erg, dan kan ik goed op mijn gemak gaan want mijn spierekes moeten ook een beetje wennen he. Voel me mog steeds heel goed en geniet van alles wat er rondom mij gebeurd, hoe zwaar het fysiek ook is. Kan spijtig genoeg nog geen foto lop de blog zetten omdat die kassen hier afgesloten zijn dus dat is voor later :-(
Als ik terug internet tegenkom hou ik jullie uiteraard verder op de hoogte. Merci trouwens iedereen voor de lieve reacties en de steun. Echt fijn om te lezen!!!!!
Dikke zoen
La Peregrina xxxx